Εκπαίδευση, αθλητισμός και η προσαρμογή των νέων στα σύνθετα δεδομένα της νέας εποχής αποτελούν τις βασικές προτεραιότητες για την Ελίνα Ιατροπούλου-Βορύλλα που είναι υποψήφια δημοτικός σύμβουλος στο Περιστέρι με τον συνδυασμό «Με την Κοινωνία Μπροστά» του Ανδρέα Παχατουρίδη.
Η Ελίνα Ιατροπούλου-Βορύλλα που ζει και εργάζεται στο Περιστέρι και είναι μητέρα δύο αθλητών, έχει όραμα για μια καλύτερη πόλη και είναι αποφασισμένη να προσφέρει στην κοινωνία.
Σε άρθρο της για τις νέες προκλήσεις της ζωής και τον αθλητισμό ως συμπλήρωμα γνώσης δίνει το δικό της στίγμα για τις παρεμβάσεις που ετοιμάζει προκειμένου να ανταποκριθεί στις προκλήσεις.
Η ίδια απευθύνεται ευθέως στην κοινωνία του Περιστερίου διατυπώνοντας τους προβληματισμούς της ενώ παράλληλα προτείνει λύσεις για σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες.
Στόχος της Ελίνας Ιατροπούλου-Βορύλλα είναι μέσα από τη δραστηριοποίηση στον δήμο, η επίλυση προβλημάτων μέσα από έναν διαρκή διάλογο και συμμετοχή των πολιτών.
Εκπαίδευση και Αθλητισμός, τα δύο ποιο βασικά εργαλεία για την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των παιδιών & Εφήβων
της Ελένης Ιατροπούλου Βορύλλα*
Το μεγαλύτερο άγχος για όσους φέρνουν στην ζωή παιδιά και στην συνέχεια τα βλέπουν να μεγαλώνουν, είναι η προσαρμογή τους στις συνθήκες ζωής που βιώνουμε και η ωρίμανσή τους ώστε να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής, παραμένοντας ταυτόχρονα παιδιά ή μάλλον ζώντας φυσιολογικά αυτή την αθώα αλλά ταυτόχρονα κρίσιμη περίοδο της ζωής τους.
Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ζωή και η καθημερινότητα, παιδιών και γονέων έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι εποχές των αθώων σχέσεων της γειτονιάς και των παιχνιδιών της αλάνας, έχουν πλέον περάσει ανεπιστρεπτί, δημιουργώντας την ανάγκη για οργανωμένες μορφές ανατροφής των παιδιών και εφήβων,
Εξυπακούεται ότι αυτό έχει επιφέρει αύξηση αναγκών που οι γονείς θα πρέπει να ικανοποιήσουν, όπως επίσης και αυστηρούς προγραμματισμούς δράσεων για τα παιδιά και τους εφήβους που θα τα βοηθήσουν να διαβούν τον ρουβίκωνα προς την ενήλικη ζωή τους εφοδιασμένα με όλα τα απαραίτητα προκειμένου να λειτουργήσουν πλέον ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες στην ζωή τους.
Η εκπαίδευση ως το πέρασμα στις νέες προκλήσεις της ζωής…
Είπαμε, ότι οι «αθώες» εποχές πέρασαν και κανείς δεν μπορεί πλέον να θεωρεί ότι μόνο η διάθεση για εργασία, ακόμη κι αν αυτή είναι στις δουλειές του «μπαμπά» και της «μαμάς» αρκεί. Ακόμη κι αν αυτό συμβεί, είναι νομοτέλεια ότι η ζωή θα τους κατασπαράξει, αφού χωρίς γνώσεις και ισχυρή προσωπικότητα, ο σκληρός ανταγωνισμός που επικρατεί πλέον στην καθημερινότητα τους κάνει αδύναμους κρίκους στο κοινωνικό σύνολο.
Η λύση είναι αυτή που ισχύει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να ισχύει πάντα. Οι εκπαίδευση και η γνώση που αποκτάται. Το ευτύχημα στον τομέα αυτό είναι ότι τα σύγχρονα κράτη, όπως και η χώρα μας έχουν δομήσει οργανωμένα δημόσια συστήματα εκπαίδευσης στα οποία φοιτούν όλοι ανεξαιρέτως χωρίς κοινωνικές, φυλετικές ή οικονομικές διακρίσεις και καταγωγές, προσφέροντας μέσα σε πνεύμα ισότητας, ίσες ευκαιρίες μάθησης για όλους.
Θεωρητικά, έτσι είναι, αλλά ισχύει στην πράξη; Για όσους γονείς θεωρούν ότι η παροχή εκπαίδευσης στα παιδιά τους είναι μία από τις πολλές αλλά απλές υποχρεώσεις τους προς αυτά, ναι ισχύει. Είναι αυτοί που συνήθως αναφέρουν ότι «εγώ έδωσα στα παιδιά μου, τις ευκαιρίες που πήρα κι εγώ από τους γονείς μου. Απ’ εδώ κι εμπρός ας τα καταφέρουν μόνοι τους, όπως κι εγώ».
Στην πράξη, όμως και έχοντας επίγνωση ότι η ζωή πλέον τρέχει με διαστημικές ταχύτητες, τα όσα παρέχει σήμερα το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα δεν επαρκούν. Είναι κοινά παραδεκτό, ότι οι απαιτήσεις για γνώσεις σε όσους βγαίνουν από την εφηβεία προκειμένου να ενταχθούν στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι, ως αυτόνομες προσωπικότητες, είναι πλέον τεράστιες και δεν καλύπτονται από το κοινό εκπαιδευτικό σύστημα, γεγονός που συντελεί στην δημιουργία ανισοτήτων.
Αυτό που ουσιαστικά αρνείται να δεχθεί και παραδεχθεί η πολιτεία, το έχουν κατανοήσει πολύ καλά οι γονείς και γι’ αυτό ο καθένας τους, προσπαθεί με τον τρόπο του και αναλογικά με τις οικονομικές δυνάμεις τους να υπερβεί τις ελλείψεις του συστήματος. «Φροντιστήρια» εκμάθησης ξένων γλωσσών, ενίοτε ιδιαίτερα μαθήματα, μαθήματα πληροφορικής, μαθήματα για την προετοιμασία των πανελλαδικών, κλπ, είναι μερικές από τις έξτρα επιπλέον παροχές των «αγωνιούντων» γονέων, προς τα παιδιά τους.
Αυτά βέβαια, έχουν σαν συνέπεια οι γονείς να «ματώνουν» οικονομικά, ενίοτε και σε βάρος των αναγκών της οικογένειας για μία φυσιολογική καθημερινότητα ζωής. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με ειδική μελέτη του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ, οι έλληνες γονείς, ξοδεύουν σε ετήσια βάση περισσότερα από 2.5 δις ευρώ σε προγράμματα εκπαίδευσης των παιδιών τους, έξω από το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα. Κι όλα αυτά γιατί αντιλαμβάνονται ότι χωρίς τις επιπλέον προσπάθειες τους τα παιδιά τους πιθανόν δεν θα έχουν τύχη για καλούς όρους ένταξης στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της ενήλικης ζωής τους.
Ο Αθλητισμός ως συμπλήρωμα της γνώσης…
Έχουν, αλήθεια αξία, όλα τα ποιο πάνω για την σπουδαιότητα της εκπαίδευσης των παιδιών και εφήβων, χωρίς την ταυτόχρονη παιδαγώγησή τους ως ολοκληρωμένες και αυθύπαρκτες προσωπικότητες; Για όσους έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την κατάσταση που έχει πλέον φθάσει η ελληνική και όχι μόνο κοινωνία, η απάντηση είναι όχι.
Κι αυτό γιατί ο ανταγωνισμός πλέον που επικρατεί μεταξύ των σημερινών ανθρώπων, προεξαρχόντων των ενηλίκων είναι ιδιαίτερα ισχυρός. Για να επιβιώσει κάποιος, -προσοχή όχι να επικρατήσει ηγετικά-, θα πρέπει να έχει δομήσει την αυτονομία της προσωπικότητάς του, ώστε να αντέχει στις δυσκολίες της καθημερινότητας της ζωής, μέσα σε ένα περιβάλλον που καλώς ή κακώς προβάλει πλέον το εγώ και όχι το εμείς.
Κι εδώ έρχεται ο αθλητισμός και τα δημιουργικά οφέλη του για τα παιδιά και τους εφήβους. Κανείς δεν αμφιβάλει και δεν αμφισβητεί ότι τόσο τα παιδιά, όσο και οι έφηβοι ξεχειλίζουν από ενέργεια, ενέργεια που αναζητεί διαρκώς διέξοδο για να εκτονωθεί. Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, υπήρχαν οι γειτονίες και οι αλάνες τους. Τα παιδιά και οι έφηβοι, δημιουργούσαν φιλικούς και κοινωνικούς δεσμούς, εκτόνωναν δε την ενέργειά τους μέσα είτε από αυτοσχέδια παιχνίδια, κυρίως τα μικρής ηλικίας, είτε ακόμη και με ποιο οργανωμένα οι έφηβοι. Σήμερα στην θέση αυτών των άτυπων αθλητικών δομών, βρίσκονται οι οργανωμένοι αθλητικοί σύλλογοι που προσφέρουν μία ποιο επίσημη μορφή αθλητικών δραστηριοτήτων σε παιδιά και εφήβους, σε ελεγχόμενο μάλιστα περιβάλλον, κάτι που κάνει την πλειοψηφία των γονέων να τους εμπιστεύονται.
Από την άλλη οι περισσότεροι γονείς δεν κατανοούν, ότι ο αθλητισμός, σε οιανδήποτε μορφή του, εκτός από τα οφέλη υγείας, αλλά και εκτόνωσης ενέργειας από όσους ασχολούνται με αυτόν, συντελεί στην διαμόρφωση προσωπικοτήτων. Ανεξάρτητα αλλά και ανάλογα με το άθλημα που έχει επιλέξει και ασχολείται κάποιο παιδί ή έφηβος, διαμορφώνεται και σφυρηλατείτε η προσωπικότητά του τόσο στην αποδοχή της κοινής προσπάθειας των άλλων και της αποδοχής της διαφορετικότητας σε ότι αφορά τις ικανότητες ενός εκάστου (ομαδικά αθλήματα), όσο και στην αυτοεκτίμηση των προσωπικών ικανοτήτων και την δυνατότητα υπέρβασης κάθε δυσκολίας με υπομονή, εργατικότητα και επιμονή, καθώς και εκτίμηση των ορίων και δυνατοτήτων του καθενός (ατομικά αθλήματα).
Το θέμα βέβαια, είναι τεράστιο και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα σημείωμα αυτού του μεγέθους. Σαν μητέρα, όμως, δύο νεαρών αγοριών που το ένα είναι ήδη στην εφηβεία και το άλλο στο κατώφλι της και βιώνοντας σε καθημερινή βάση τα οφέλη που αποκομίζουν από τον συνδυασμό σωστής εκπαίδευσης και αθλητισμού, θεωρώ ότι αξίζει οι γονείς να επιμείνουν σ’ αυτό.
Το ότι το σημερινό σχολείο, για πολλούς και διαφόρους λόγους, δεν παρέχει στα παιδιά και τους εφήβους, αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε, είναι ένα θέμα για το οποίο θα πρέπει να αγωνισθούμε όλοι, ανεξάρτητα από τη θέση στην οποία βρίσκεται ο καθένας. Σε ότι αφορά τον αθλητισμό, πάντα δεν ήταν θέμα κρατικών δομών, αλλά προσφοράς και μάλιστα ανιδιοτελούς ανθρώπων που έχουν συνήθως όραμα για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στον τομέα αυτό, ο ρόλος των γονιών είναι η ποιο κατάλληλη επιλογή για τα παιδιά τους.
Κλείνοντας και σε ότι με αφορά, θα πρέπει να αναφέρω, ότι η ενασχόλησή μου με τα κοινά της πόλης που ζω μαζί με την οικογένειά μου, έχει ως κίνητρο την διάθεσή μου να προσφέρω συμβάλλοντας και με τις μικρές δυνάμεις μου, στην βελτίωση όλων όσων αναφέρθηκαν ποιο πάνω. Κι αυτό γιατί οι τα παιδιά και οι νέοι είναι το μέλλον μας και θα πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας γι’ αυτούς.
Ας μην ξεχνά κανείς ότι τα σχολεία, αλλά και τα γυμναστήρια και στάδια δεν είναι απλά κτίρια και αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, είναι κυρίως κυψέλες παροχής γνώσεων και διαμόρφωσης υγιών προσωπικοτήτων. Σ’ αυτό θα πρέπει να στοχεύουμε όλοι, ανάλογα με τις δυνάμεις μας και την θέληση για προσφορά.
*Ελένη Ιατροπούλου Βορύλλα: Μητέρα δύο νεαρών αγοριών και αθλητών, υποψήφια δημοτική σύμβουλος στο Περιστέρι με την παράταξη «Με την Κοινωνία Μπροστά» του Ανδρέα Παχατουρίδη